فریدون مشیری: ای خشم به جان تاخته!

اى خشمِ به جان تاخته، توفانِ شرر شو
ای بغض گل انداخته، فریاد خطر شو

ای روی برافروخته، خود پرچمِ ره باش
ای مشت بر افراخته، افراخته تر شو

ای حافظِ جانِ وطن، از خانه برون آی
از خانه برون چیست که از خویش به در شو

گر شعله فرو ریزد، بشتاب و میندیش
ور تیغ فرو بارد، ای سینه سپر شو

خاک پدران است که دستِ دگران است
هان ای پسرم، خانه نگهدارِ پدر شو

دیوارِ مصیبت کده یِ حوصله بشکن
شرم آیدم از این همه صبرِ تو، ظفر شو

تا خود جگرِ روبهکان را بدرانی
چون شیر در این بیشه سراپای، جگر شو

مسپار وطن را به قضا و قدر ای دوست
خود بر سرِ آن، تن به قضا داده، قدر شو

فریاد به فریاد بیفزای، که وقت است
در یک نفس تازه اثرهاست، اثر شو

ایرانی آزاده! جهان چشم به راه است
ایرانِ کهن در خطر افتاده، خبر شو

مشتی خس و خارند، به یک شعله بسوزان
بر ظلمتِ این شامِ سیه فام، سحر شو